Hellenic Weightlifting Federation
ΑΠΟ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ Το 1904 στο Σεντ Λούις η ελληνική άρση βαρών κατέκτησε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο. Ολυμπιονίκης αναδείχθηκε ο Περικλής Κακούσης του Πανελληνίου, ο ένας εκ των δύο αθλητών οι οποίοι εκπροσώπησαν την Ελλάδα στην αμερικανική πόλη. Στην κίνηση με τα δύο χέρια ο Έλληνας αρσιβαρίστας σήκωσε 111,70 κιλά, 27 περισσότερα από τον Αμερικανό Όστχοφ, ο οποίος κατετάγη δεύτερος με 84,37 κιλά. Ο Περικλής Κακούσης γεννήθηκε το 1879 και μετά τη νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες παρέμεινε στην Αμερική. Αν και του προτάθηκε αρνήθηκε, να μεταγραφεί σε αμερικανικό σύλλογο και έμεινε για πάντα πιστός στον Πανελλήνιο. Ήρθε στην Ελλάδα το 1906 και πήρε μέρος στους Μεσοολυμπιακούς όπου κατέλαβε την 6η θέση. Το 1906 έλαμψε το ταλέντο του Δημήτρη Τόφαλου. Στην ανύψωση βάρους δι’ αμφοτέρων των χειρών κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο ύστερα από σκληρή μάχη με τον Αυστριακό Στάινμπαχ. Οι δύο αθλητές ισοβάθμισαν στην πρώτη θέση με 136 κιλά. Στην επιπλεόν προσπάθεια για την ανάδειξη του νικητή, ο Έλληνας αρσιβαρίστας σήκωσε 142,8 κιλά. Ο Δημήτρης Τόφαλος γεννήθηκε το 1877. Μετά τους Αγώνες του 1906 μετέβη στις ΗΠΑ και ασχολήθηκε με την ελευθέρα πάλη ως επαγγελματίας. Διετέλεσε προπονητής του Τζιμ Λόντου και υπήρξε εκ των δημιουργών του ελληνοαμερικανικού συλλόγου “Ερμής”. Προς τιμήν του Δημήτρη Τόφαλου και του Περικλή Κακούση η ελληνική ομοσπονδία άρσης βαρών οργανώνει τα τελευταία χρόνια διεθνές τουρνουά. Από το 1920 η άρση βαρών συμπεριλαμβάνεται ανελλιπώς στο ολυμπιακό πρόγραμμα. Η ελληνική παρουσία δεν ήταν, όμως, το ίδιο σημαντική. Οι βαλκανικοί πόλεμοι αρχικά και οι δύο παγκόσμιοι στη συνέχεια, δεν επέτρεψαν στο άθλημα να αναπτυχθεί και στους Έλληνες αρσιβαρίστες να συμμετέχουν στις διεθνείς διοργανώσεις. Στο διάστημα αυτό κυριάρχησαν οι αθλητές από τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, την Αίγυπτο, τη Γερμανία, την ΕΣΣΔ και τη Βουλγαρία. Στα 100 χρόνια της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων 16 αρσιβαρίστες πέτυχαν να κατακτήσουν περισσότερα από ένα χρυσά μετάλλια, και μόνο 3 από τρία. Ανάμεσά τους δύο Έλληνες. Ο Πύρρος Δήμας, ο οποίος κυριάρχησε το 1992, το 1996 και το 2000 και ο Ακάκιος Κακιασβίλης, το 1992 με τη φανέλα της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών, της πρώην ΕΣΣΔ, το 1996 και το 2000 με τα χρώματα της Ελλάδας. Η Διεθνής Ομοσπονδία Άρσης Βαρών (IWF) ιδρύθηκε το 1905, 14 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του 1ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Το 1913 διοργανώθηκε το 1ο διεθνές συνέδριο άρσης βαρών, από το οποίο προήλθε η παγκόσμια ένωση αρσιβαριστών. Το 1920 επανιδρύθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία και ανέλαβε υπό την ευθύνη της τη διεξαγωγή των Παγκοσμίων και Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων. Σήμερα η IWF έχει την έδρα της στη Βουδαπέστη. Πρόεδρός της είναι ο Ούγγρος Τάμας Αγιάν και γενικός γραμματέας ο Έλληνας Γιάννης Σγουρός. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και του 1904, οι αθλητές χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με τον αριθμό των χεριών τα οποία χρησιμοποιούσαν για την ανύψωση του βάρους. Οι αθλητές σήκωναν τα βάρη με το ένα χέρι – αριστερό ή δεξί κατά βούληση – και με τα δύο χέρια. Στο διεθνές συνέδριο του 1913 καθορίστηκαν για πρώτη φορά ενιαίοι κανονισμοί για τις διεθνείς διοργανώσεις και δημιουργήθηκαν 5 κατηγορίες βάρους: 60 κ., 67,5 κ., 75 κ., 82,5 κ. και +82,5 κιλά. Με αυτές τις κατηγορίες η άρση βαρών πορεύτηκε έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Το 1947 η Διεθνής Ομοσπονδία αποφάσισε να αυξήσει κατά μία τις κατηγορίες και το 1948 στους Ολυμπικούς Αγώνες του Λονδίνου οι αθλητές αγωνίζονται σε 6 κατηγορίες: 56 κ., 60 κ., 67,5 κ., 75 κ., 82,5 κ., 90κ. και +90 κιλά. Σε 7 κατηγορίες οι αθλητές της άρσης βαρών αγωνίστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952, 1956, 1960, 1964 και 1968. Η Διεθνής Ομοσπονδία έκρινε ότι έπρεπε να μεγαλώσει η διαφορά βάρους από την πρώτη έως την τελευταία κατηγορία και εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου καθιερώνει μία νέα κατηγορία στα 52 κιλά, καταργεί την κατηγορία των +90 κιλών και δημιουργεί δύο νέες κατηγορίες, των 100 κιλών και των υπέρβαρων στα +110 κιλά. Οι κατηγορίες αυξήθηκαν σε 9 και στο Μόναχο απενεμήθηκαν χρυσά μετάλλια στις κατηγορίες: 52κ., 56 κ., 60 κ., 67,5 κ., 75 κ., 82,5 κ., 90κ., 110 κ. και +110 κιλά. Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας οι κατηγορίες γίνονται για πρώτη φορά δέκα: 52κ., 56 κ., 60 κ., 67,5 κ., 75 κ., 82,5 κ., 90κ., 100 κ., 110 κ. και +110 κιλά και τα μετάλλια τα οποία απονέμονται στους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων αυξάνονται από 27 σε 30. Έως και τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996 οι κατηγορίες παραμένουν 10, όμως αλλάζουν τα κιλά προκειμένου να δημιουργηθούν νέοι πίνακες εθνικών και παγκοσμίων ρεκόρ. Στην Ατλάντα οι ασριβαρίστες αγωνίστηκαν στις κατηγορίες 54κ., 59 κ., 64 κ., 70 κ., 76 κ., 83 κ., 91κ., 99 κ., 108 κ. και +108 κιλά. Από την 01/01/1998 οι κατηγορίες βάρους μειώθηκαν και πάλι σε 8 όπως τη δεκαετία του ’70 και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φινλανδίας οι άνδρες αγωνίστηκαν στις κατηγορίες 56 κ., 62 κ., 69 κ., 77 κ., 85 κ., 94 κ., 105 κ. και +105 κιλά. Για τις γυναίκες οι κατηγορίες είναι επτά: 48κ., 53κ., 58κ., 63κ., 69κ., 75κ., +75κ. Το 1920 ο νικητής αναδεικνύονταν στο σύνολο των τριών κινήσεων. Τίναγμα με το ένα χέρι (ζετέ), απόσταση με το ένα χέρι (αρασέ) και απόσταση με τα δύο χέρια (ζετέ). Το 1924 οι κινήσεις αλλά και τα μετάλλια τα οποία μοιράζονταν στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα έγιναν πέντε: ντεβελοπέ, αρασέ και ζετέ με το ένα χέρι, αρασέ και ζετέ με τα δύο χέρια. Το 1928 και έως και το 1972 οι κινήσεις περιορίζονται σε τρεις: ντεβελοπέ, αρασέ και ζετέ με τα δύο χέρια. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μόναχο το ντεβελοπέ καταργείται και οι αθλητές αγωνίζονται στο αρασέ, στο ζετέ και το σύνολο. Σε κάθε κίνηση ο αθλητής έχει δικαίωμα να εκτελέσει τρεις προσπάθειες. Από το 1891 έως το 2001 διεξήχθησαν 71 παγκόσμια πρωταθλήματα. Το ρεκόρ συμμετοχών κατέχει η Αθήνα, η οποία το 1999 φιλοξένησε 395 αθλητές και 231 αθλήτριες από 88 χώρες. Τα πρώτα Παγκόσμια Πρωταθλήματα διέφεραν σημαντικά από αυτά που διεξάγονται μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θύμιζαν περισσότερο τοπικές διοργανώσεις. Από το 1891 έως και το 1961 στη Βιέννη πραγματοποιήθηκαν 11 Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Ορισμένες χρονιές διεξήχθησαν μάλιστα περισσότερες από μία διοργανώσεις. Το 1905 για παράδειγμα, στο Βερολίνο διεξήχθη το 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στο Ντούισμπουργκ το 7ο και στο Παρίσι το 8ο. Το ρεκόρ καταρρίφθηκε το 1911, χρονιά κατά την οποία διεξήχθησαν το 15ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Στουτγκάρδη, το 16ο στο Βερολίνο, το 17ο στη Δρέσδη και το 18ο στη Βιέννη. Εξαιτίας των δύο παγκόσμιων πολέμων, δεν διεξήχθησαν Παγκόσμια Πρωταθλήματα από το 1913 έως το 1920 και από το 1938 έως το 1946, αλλά και στο μεσοδιάστημα των δύο πολέμων από το 1923 έως το 1937. Μέχρι τη δεκαετία του ’50 στις διεθνείς διοργανώσεις της άρσης βαρών κυριαρχούσαν οι αθλητές από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Αυστρία και τη Γαλλία. Με την εμφάνιση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στη διεθνή σκηνή της άρσης βαρών, αλλάζουν οι συσχετισμοί των δυνάμεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της αμερικανικής ηπείρου. Από την Ασία ξεχωρίζει η Κίνα, ενώ από την Αφρική η Αίγυπτος. |
